Ποίηση

Καλέ αδερφέ μου, ως πότε πια θα σαι στην πλάνα ξενητιά τόσο μακριά μας..

Σοφέ μου, το τετράσοφο που σε φωτάει λυχνάρι, νάτανε, λέει, φεγγάρι και συ είκοσι χρονώ!

Εδώ ας σταθώ. Κι ας δω κ’ εγώ την φύσι λίγο.

Σαν έμαθε τη λέξη καλησπέρα ο παπαγάλος, είπε ξαφνικά: «Είμαι σοφός, γνωρίζω ελληνικά. Τί κάθομαι …

Επειδή η ζωή μας μοιάζει να φυραίνει μέρα τη μέρα, δε θα πει πως η …

Όταν κοιτάζω τα παιδάκια κάθε μέρα, στους δρόμους, το πρωί, με του σχολείου την τσάντα…

Είναι καιρός που η Μούσα μου κάτι έχει πάθει. Δεν κάθεται στα γόνατά μου γελαστή.

Της Σπάρτης οι πορτοκαλιές, χιόνι, λουλούδια του έρωτα..

“Ναι ” , πεισμωμένη μούπε , “την κλωστή κόφτω με σένα”

Τούτη η εποχή του εμφυλίου σπαραγμού δεν είναι εποχή για ποίηση..